Ωχ!......οι γιορτες ερχονται..........

Χρονοδινη

Η δινη του αδηφαγου χρονου που αλεθει μεσα της προσωπα και πραγματα χωρις καμια διακριση και χωρις καμια αναβολη,που καταπινει ζωες και μνημες,που εξαφανιζει εκεινους που ηρθαν και αυτους που εφυγαν,η δινη του χρονου που τσαλακωσε το χαρτι της φωτογραφιας σ ενα συμβολικο παραλληλισμο των προσωπων που απεικονιζει.......

Ερημος καιρος...

Ερημος καιρος και ξαφνικη ανατροπη μεσα σε λιγα λεπτα, αναιτια και ασκοπα.Βομβαρδισμος

υποθεσεων και συμπερασματων που λιγο μετα θα ανατραπουν κι αυτα.Η πλανη των ανθρωπων ειναι η καθημερινοτητα, που θραυει και διασκορπιζει οσα χτιζονται με το περασμα του ερημου καιρου.

Το εφικτο και το ανεφικτο πλησιαζουν την διαχωριστικη τους γραμμη και κινδυνευουν να γινουν ενα.Η τερψη επαψε ναχει προτεραιοτητα και εγινε αναγκη που αν μπορει θα αποφευχθει.Κανεις δεν θα αποφυγει να καταψυχθει τελικα και να βρεθει συνωστισμενος μαζυ με τους υπολοιπους ατυχεις που καταπιαν το δολωμα..........

Ενα κακο ονειρο....

Αλλαζει νοημα το πως και το γιατι,σκληραινουν οι στιγμες και ανεξαρτητοποιουνται,λιγοστευει η αντοχη και επανερχονται τα συναισθηματα που νομιζες πως χαθηκαν και εσβυσαν στον χρονο.Απο τα λογια δεν μενει κατι που να μπορει να αντισταθμισει την οδυνη, και στο βλεμμα μεσα βαθεια, μια πικρη μελαγχολια για οσα δεν μπορουν να ξαναρθουν πια.Η ανοχη με τον καιρο μετατρεπεται σε απογοητευση, και παραδιδονται ανευ ορων οι οποιες προσπαθειες επανεκτησης των μεχρι προτινος δεδομενων.
Ομως η παραδοχη και η συνειδητοποιημενη αποδοχη της αληθειας ειναι ακομα πολυ καιρο μακρια, και παραμενουμε δεσμιοι της ελπιδας και της υποθεσης πως ολα ειναι ενα κακο ονειρο κι απο στιγμη σε στιγμη θα ξυπνησουμε................

Ματια καστανα χειλη αβαφα οσα δεν μιλουσα σου τα γραφα καθε γραμμα κι ενα ταμα


καθε λεξη πανικος της αγαπης ο
πληθυντικος
Χρονια και καημοι με δικασανε
κι οσοι αγαπουσα με χασανε
το κορμι μου φυλακη μου
κι η καρδια ισοβια
στης αναγκης τα υπογεια........
fatheras....

Συμπερασματα...

Επιλεγοντας την ληθη αποδυναμωνεις τις μνημες και ασυνειδητα ισως επαναπαυεσαι στο παρον που δεν προσφερει τα απαιτουμενα για το μελλον.Ολα κυλουν αοριστα και απροσδιοριστα ισως προς οφελος αλλα οχι προς καλυτερευση .Αιωρουμαι καθημερινα πανω απο μια αορατη παγιδα που καποια μερα θα καταφερει να με πιασει.Ο χρονος επαψε ναχει ιδιαιτερη σημασια εφοσον το περασμα του δεν φερνει τα προσδοκομενα.Μπορει να μην γινεται αντιληπτο αλλα συμβαινει.Μπορει να μην υπαρχουν διαπιστωσεις και συμπερασματα αλλα παρ ολα αυτα ειναι γεγονος.Αφησαμε την ζωη να ακολουθησει την πορεια που εκεινη επελεξε κι οχι αυτην που εμεις προσδιορισαμε.Τωρα ας υποστουμε τις αναλογες συνεπειες χωρις παραπονα και αντιρρησεις...............

Ερχονται κι αλλα καλοκαιρια........

Και φευγουν οι καιροι και πανε,κι αλλαζουν οι μερες και μικραινουν, κι οι νυχτες παλι μεγαλωνουν.Και φευγουν κι οι ανθρωποι κουβαλωντας μαζυ τους οσα περασαν και οσα δεν περασαν κι εμειναν απωθημενα και σκουληκακια να βασανιζουν εγκαρσιως το μυαλο.

Καποιες μερες του Σεπτεμβρη

Ξετυλιγονται μερες που δεν εχουν πραγματικη σημασια,μερες που δεν χρειαζεται να περνουν αλλα ουτε και να μενουν.Ολοι θελουν να φευγουν μακρια,ολοι θελουν.........
Μεσα στην φαινομενικη ησυχια τα προσωπα αλλαζουν σχημα και υφη κι υστερα ξαφνικα ξαναγινονται και παλι γνωριμα και οικεια.Η θερμοκρασια αλλαζει κι αυτη ψυχραινοντας τον αερα,φτιαχνοντας την αισθηση της εγκαταλειψης και της ερημιας.
Στην ατμοσφαιρα πλανιεται μια πικρη γευση, απομειναρι του καλοκαιριου που περασε,και τα χναρια αυτων που διεσχισαν την αμμουδια σβηνουν κατω απ το χειμεριο κυμα.Τα φαντασματα των θερινων νυχτων ακομα στεκουν στις ακρες απ τα κλειστες αυλες και τα γελια τους στοιχειωνουν τις ερημες πλατειες.
Αηχες στιγμες κλεινουν μεσα τους την οδυνη που τα λαθη και οι ενθουσιασμοι γεννησαν σε ανυποπτο χρονο.Δεν εχω και δεν ξερω που να απευθυνω τον λογο,σε ποιον να ζητησω ευθυνες,απο ποιους να αφαιρεσω και σε ποιους να προσθεσω,πως να εγκλιματισω το σωμα και την ψυχη σε μερη που δεν υφιστανται πια.
Τελος εποχης αλλα και τελος ενοχης, ετσι απλα κι ανωδυνα.Ο χωρος και ο χρονος ειναι το φιασκο που επωμιζομαστε καθε φορα που αναθεωρουμε τα πεπραγμενα.
Ας μαθουμε επιτελους να μην ξερουμε πριν να μαθουμε,να μην θελουμε πριν να εχουμε και να μην ποθουμε πριν να γνωρισουμε............

Επαληθευσεις

Στην γαληνεμενη ατμοσφαιρα του Σεπτεμβρη ξεκινουν την αναδρομη τους οσα το φετεινο καλοκαιρι εφερε, αλλαζοντας με την παρουσια τους τα δεδομενα και τις συντεταγμενες.Με την δευτερη και πιο ψυχραιμη ματια φανταζουν ανουσια και απλα,ομως το περασμα τους σημαδεψε ανεξιτηλα τις ζωες μας και τις μνημες μας.
Τωρα στην Φθινοπωρινη προσπαθεια αναθεωρησης τους αντιμετωπιζουμε δυσκολιες στην κατανοηση και παραδοχη τετοιων εξαρσεων και διαβηματων που ισως στο μελλον να επαναληφθουν με εντονοτερη διαθεση.Οταν τα λαθη δεν ακολουθουνται απο διδαχη τοτε επαναλαμβανονται ακουσιως με μεγαλυτερες συνεπειες.Ποιος επιβεβαιωνει και ποιος διασφαλιζει οτι μαθαμε απο αυτα και δεν θα τα επαναλαβουμε οταν οι συνθηκες θαναι και παλι κατα την αποψη μας καταλληλες??? Ποιος μπορει να σιγουρεψει οτι η αντιδραση μας θαναι την επομενη φορα ωριμη??? Αλιμονο σ αυτους που θα υποστουν τις συνεπειες και τα αποτελεσματα της επομενης φορας.........

Ωρες που αποφευγουν να λογαριαζονται με ρολογια,που μενουν μετεωρες σαν σταγονες της βροχης και αργα νωτιζουν το εσωτερικο μου.Ωρες που δυσβασταχτα παραμενουν εδω και δεν φευγουν να χαθουν σαν ολες τις αλλες στον χρονο,και βασανιζουν αμειλικτα και αδυσωπητα το νου και την καρδια.
Ας υπαρξει εστω και ακουσια η ποθητη απελευθερωση απ ολες τις αιτιες και τα γιατι,απ ολα τα ερωτηματα και τα ισως,απ ολα εκεινα που τιτιβιζουν εφιαλτικα στ αυτια μου.Ας ελθει η ωρα που οι ωρες θα γλυστρισουν αθορυβα μακρια......

H πεταλουδα παντα θα πεταξει
αφηνοντας στα δακτυλα την γυρη.
Θροισμα το αντιο,το χερι σου μεταξι,
κι εχαθηκες απο το παραθυρι
η πεταλουδα παντα θα πεταξει....

Και ξαφνου η ζωη φευγει,ετσι ξαφνικα,απροειδοποιητα,χωρις κανονες,χωρις γιατι και πως,χωρις την παραμικρη εξηγηση,χωρις λογο.
Ποιος οριζει τουτη την αποτομη στροφη?ποιος αποφασιζει για το τελος?ποιος αναμοχλευει κρυφα τα νηματα που θα δωσουν το σημα για το αντιο?
Γιατι ο εφιαλτης να μετατρεπεται σε πραγματικοτητα και το κακο ονειρο
σε αληθινο?γιατι?γιατι?γιατι?
Δεν υπαρχει ισομερης αποδοση,δεν υπαρχει ανιδιοτελης καταχωρηση,δεν υπαρχει ελεος ουτε συγχωρεση.Ακυρο οποιοδηποτε τολμημα ανατροπης του προκαθορισμενου.Αχρηστες οι οποιες προσπαθειες αποφυγης του.
Να ο χρονος,να ο τοπος,καμια αλλη προειδοποιηση,και να το τελος......

Ωρες που βαλτωνουν στην αποπνικτικη ατμοσφαιρα του καλοκαιριατικου δειλινου της πολης.Ωρες που στεκονται ακινητες στην ακρη της αυλης.Εκει που οι χαρες και οι φωνες τυλιγονταν στα κλαδια του γιασεμιου και των γερανιων.Εκει που η ζωη μπαινοβγαινε απ τα ανοιχτα παραθυρα και τις γρυλλιες των παντζουριων.
Τωρα το γερικο σκαμνι στεκει μονο του στην ακρη της σκαλας.Τωρα τα μανταλακια κρεμονται στην μοναξια της απλωστρας.Τωρα το γιασεμι χαθηκε μυστηριωδως ενα χαραμα λες και το ρουφηξε πισω η γη που το ανεθρεψε.Τωρα τα γερανια γερνουν βουβα στην ακρη του παρτεριου.Τωρα το φως της εξωπορτας χανει την λαμψη του συμπαραστεκομενο στην ολη θλιψη.Τωρα δεν ακουω τα βηματα στο χωλ.Τωρα δεν μπαινω πια απ την πορτα χωρις κλειδι.Τωρα δεν στεκομαι την νυχτα σιωπηλος μπροστα στα κλειστα παραθυρα.Τωρα δεν θελω να ξερω ουτε να μαθω πια αλλα.Θελω να στεκομαι και γω αναμεσα τους, φιγουρα που προσπαθει με σπασμωδικες κινησεις να επαναφερει την ζωη.Εκει ως την ακρη του χρονου,ως το τελος του φοβου για το τελος,ως τοτε που δεν θαναι πια.........

Φυσηξε αγερας.

Πρωινο διαχρονικο.

Σκορπισε η αμμος μεσα απ τα χερια μου.

Στεκομαι μοναχος αναμεσα στα χρονια στον καιρο.

Κυλησε η αμμος μεσα απ τα χερια μου στην γη.

Ετσι δα το νιωθω φευγει κι

η ΖΩΗ.........

Καθε νυχτα ο δρομος που οδηγει στην ληθη κλειδωνει τις πορτες του αφηνοντας με αντιμετωπο με τις μνημες που πολιορκουν το μυαλο.
Καθε νυχτα η πορεια προς την λυτρωση γινεται ακομα πιο δυσκολη προξενωντας μου περισσοτερες και οδυνηροτερα ανεπουλωτες πληγες.
Καθε νυχτα που περναει παντα εδω.....
Καθε νυχτα τα φαντασματα των αναμνησεων ζωντανευουν γυρω μου χωρις το παραμικρο ιχνος συμπαθειας και συμπονιας.
Καθε νυχτα οπως ολες τις νυχτες παραμενω απραγος και αγρυπνος ενω γιγαντωνονται μεσα μου οι φωνες του παρελθοντος.
Καθε νυχτα αναπολω την αυγη και εναποθετω τις ελπιδες μου στην αφιξη της.
Και καθως οι νυχτες κυλουν,ο χρονος λιγοστευει,οι δυναμεις εξαντλουνται,το κορμι κουραζεται και η ζωη περναει,κι οσα εμοιαζαν καποτε μελλοντικα τωρα εχουν γινει παρον και δυσκολα μπορουν να αλλαξουν.
Καθε νυχτα εδω στην ιδια παντα θεση,με την ιδια παντα προσμονη της αυγης..........

Σκυθρωπος ανακαλυπτω την αναιτια υπαρξη ολων οσων με περιτριγυριζουν και γεμιζουν την ζωη μου με δεκαδες αιτιες και λογους να νιωθω μιζερα και ενοχα.Στο στοχαστρο τους βρισκεται η συναισθηματικη μου υφη,ο ψυχισμος και η ψυχολογια μου,η υπαρξη μου σαν ελευθερη οντοτητα.
Και ειμαι εγω αυτος που τρεφει με τους φοβους του την δικη τους πεινα να εξοντωνουν οτιδηποτε στεκεται εμποδιο στους στοχους τους και κατα συνεπεια οτιδηποτε ικανοποιει εμενα.
Λαθος,δικο μου λαθος που δεν θα επαναλαβω ποτε ξανα........

"Τι μ ωφελουν οι ανοιξες κι οι ομορφιες του κοσμου

αφου ο κοσμος χανεται αξαφνα απο εμπρος μου..."

Μ.Βαμβακαρης

Ο πονος της απωλειας φερνει σκληρες νυχτες στις καρδιες που φλερταρουν με τις αναμνησεις ακομα κι οταν προσποιουνται πως δεν εχουν.Μαγιατικος Οκτωμβρης...στειρα εποχη...πραγματα που μετατοπιζονται ασυνειδητα κι ομως παραμενουν σταθερα.Η τελικη προσβαση στο παρον επαληθευει ποσο αβεβαιο ειναι το μελλον.Το αποτελεσμα φθειρει τις προσδοκιες για ενα καλυτερο βιο,για μια καλυτερη ποιοτητα επιβιωσης.Τετελεσμενα και απροσδιοριστου προελευσης συμπερασματα φερνουν μοναχα συγχυση και πανικο και αντιληψη του προσκαιρου και του περαστικου.
Ο χρονος με καποια μυστικη συνταγη απλουστευει τα συνθετα και απαλυνει τα οδυνηρα χωρις ομως να εξαλειφει τον πονο,χωρις να προσφερει καμια απολυτως αλλαγη στα δεδομενα παρα μονο απατηλες προσδοκιες.Εκεινοι που φευγουν ισως ανακαλυπτουν εκ των υστερων την πραγματικη υποσταση μας και τον πραγματικο μας προορισμο,δεν θαχουν ομως ποτε την ευκαιρια να το βιωσουν εγκοσμια,ουτε να το προσφερουν σ οσους θαθελαν να ξερουν προκαταβολικα.
Σημανση χωρις ουσιαστικο αποτελεσμα,γνωση χωρις πραγματικη σημασια,επιγνωση χωρις τροπο να χρησιμοποιηθει.
Αλιμονο λοιπον σε κεινους που αθελα τους ισως,προσπαθουν να γνωρισουν αυτα που μονο εκ των υστερων μαθαινεις,και μονο κατοπιν εορτης ανακαλυπτεις.Η ροη του χρονου θα μεγαλωσει ακομα περισσοτερο τον ποθο αλλα και τον πονο και δεν θα λυπηθει να μεταβαλλει την χαρα της ανακαλυψης σε οδυνη τοσο τρομακτικη που δεν θα υπαρχει κανενα αντιδοτο και καμια θεραπεια να τους προστατεψει
Ας μενουμε λοιπον καλυτερα θεατες ενος εργου που προδιαγεγραμενα οδηγει σε μια παραλογη αποκορυφωση,κι ας μην ζηταμε να ξερουμε απ την αρχη το φιναλε,
γιατι το κοστος της αποκαλυψης δεν ξεχρεωνεται με προσευχες και παρακαλια,
με ξενυχτια και ουσιοποσιες,με σαρκικες ηδονες και κρεπαλες.Δεν ξεχρεωνεται
δυστυχως με τιποτα και απλα στεκει σιωπηλο και αδηφαγο μεχρι την τελευταια μας
στιγμη........

Υπαρχουν στιγμες που η μοναδα διασπαται και χανεται σε ατελειωτους οριζοντες και αχανη πελαγη.

Υπαρχουν φορες που το μηκος και το πλατος γινονται απροσδιοριστα και εφαρμοζουν στην μοναδα δινοντας της ετσι την ψευδαισθηση οτι μπορει να φτασει στο απειρο και στο μη προσδιορισμενο.

Τοτε, σ αυτην ακριβως την χρονικη στιγμη

απλα στεκομαι και κοιταζω.............

everything is broken up and dance....

Aναβουν φωτα,προβολεις,λαμψεις στο μεσονυχτι.
Αποδεκατιζονται τα φαντασματα του παρελθοντος.Η ζωη μου εισχωρει σ ενα καινουργιο κοσμο.Πενθω με το δικο μου τροπο για το χαμο της οποιας αξιας.Μοιρολογω το θανατο της αγνοτητας,της αληθειας,της αγαπης.
Πληθος συγκεντρωνεται στο μοιρασμα των αγαθων.
Αλλαζω εσωρουχα και ενδυμασια.μεταμφιεζομαι.Χρειαζομαι κοιτες παραποταμων για να με οδηγησουν στην κεντρικη αρτηρια.Χρειαζομαι την θεληση,την αναπαυση,την γαληνη.Διψω για εφαλμυρα νερα,λιμοκτονω για τροφες με ληγμενες ημερομηνιες.
Χαστουκισα το παρελθον,τσακωθηκα με το μελλον,για το παρον επαψα να δινω σημασια.Δεν θα ζητησω το μυστικο που μεχρι τωρα δεν μου φανερωθηκε.Δεν θα ψαξω για τις κρυφες γνωσεις που κανεις δεν γνωρισε.
Φθαρτα ικανοποιημενος θα αρκεστω σ οτι η καθε μερα μου προσφερει,στις απλες απολαυσεις και τερψεις της υλικης ζωης.
Ομως την μερα των απαγγελιων θα απαιτησω το αντιτιμο για την εισφορα μου σε κεινο που ονομαζουμε "παλη"
Παλη ψυχικη για την ισορροπηση σε τουτο τον ανισορροπο κοσμο.Παλη ανιση,φτιαχτη,σικε,προσχεδιασμενη.
Αναβουν φωτα λοιπον,προβολεις,φωτεινες επιγραφες,λαμψεις και εκρηξεις στο βαθυ μεσονυχτι.Κι εγω γερνω στο πλαι,κλεινω τα ματια και βυθιζομαι στον λυτρωτη υπνο που απαλυνει τις πληγες του υποσυνειδητου.

Νυχτα χλωμη και αστεγη,νυχτα γεματη ασκοπες περιπλανησεις σε μνημες που δεν ξεκαθαριζουν την υπαρξη τους.Οι περιττες αναδρομες επιβεβαιωνουν το λαθος και ανασυρουν σκεψεις και συμπερασματα που δεν ανταποκρινονται στο παρον μα ουτε και στο παρελθον.Η πλανη ομως δεν αφηνει περιθωρια διαφυγης και διαιωνιζει τον πονο και την οδυνη,αναμοχλευει τις αναμνησεις και φορτιζει με συναισθηματικες καταιγιδες το νου.
Ας εχουμε εστω και στο ελαχιστο εν ενεργεια τις ασφαλειες κινδυνου,ας κρατησουμε ενεργοποιημενες τις λιγες εναπομεινασες αντοχες και ας πολεμησουμε ακομα και με την γνωση της αποτυχιας εναντια σ ολα αυτα.Κρατωντας σε εγρηγορση τον νου θα ευτυχισουμε να ολοκληρωσουμε τον κυκλο ακομα και με χρονικες παυσεις.
Ολοι στο καταστρωμα,αβαρα το κονταρι,μολα τη μπαρουμα,λασκα τους μακαραδες.......

Αλλοτινες εποχες,οταν η ζωη δεν σερνοταν ανημπορη
στα πεζοδρομια της Ομονοιας,στις οθονες των τηλεορασεων,στα μηχανηματα αναληψεως των τραπεζων,στα πλακοστρωτα του Ψυρρη,στις ουρες μπροστα στις εισοδους των πολυκαταστηματων,στις εκθαμβωτικες πολυκατοικιες και στα υπογεια γκαραζ των πολυκινηματογραφων,στα πολυτελη τζιπ
και στα γρηγορα χαμηλωμενα,στις προκλητικες βιτρινες και στα ψαγμενα ρεστοραν.
Οταν η ζωη αρνιοταν να στριμωχτει και να ξεφτυλι-
στει,αρνιοταν να μετατραπει απλως σε επιβιωση.Αλ-
λοτινες εποχες που χαθηκαν και πανε...........

Νυχτα απροσμενα σιωπηλη και γαληνια.Μικρες ανταυγειες φωτος σκορπιες στον αιθριο ουρανο.Η μνημη αρχιζει να φλερταρει με τις αναμνησεις συνεπεια του κενου που δημιουργηθηκε απ την ξαφνικη σιωπη.Εκεινη βυθιζεται στον υπνο τοσο γρηγορα που το φως στο κομοδινο ξεχαστηκε αναμμενο.Μικρα θαλασσια αλογακια συμβαδιζουν με τις αχτιδες απ τις φωτεινες επιγραφες.
Η ικανοτητα της δημιουργικης γραφης απαγχονιστηκε πισω απ τα λευκα τετραγωνακια του πληκτρολογιου.Η ενοραση στην μεταμεσονυχτια πολη σκεπαστηκε απ το θολο φως της επιπεδης οθονης.Κανεις δεν προσπαθησε να κρατησει ζωντανους τους τροπους που το μυαλο δεν θα παραδινοταν τοσο ανωδυνα και ευκολα στην απολυτη απενεργοποιηση του.
Τωρα τα δακτυλα αντικατασταθηκαν απ τα χειριστηρια.
Οι μνημες απ τους σκληρους δισκους.
Τα συναισθηματα απ τα νευματα και τα emotion.Και οι σωματικες επαφες απο τις webcam.
KANENA δικαστηριο δεν θα μας συγχωρεσει που ξεχασαμε την αυγη........

Στερνη μου σκεψη αφηνω κι οτι απομεινε απο μενα
στριφογυριζει σαν χαρτινος μυλος στον αγερα, στη σιωπη
κρυμμενα μενουνε για χρονια ονειρα φθαρμενα
οι νυχτες μας μεγαλωσαν δυναμωσε η βροχη.

Απατηλα μας κερδισαν κι εδωσαν πιστη ακυρη
σ οτι πιστεψαμε πως παντα μας ανηκει
ομως στην κριση τους υποθετικα καταδικοι
μενουμε αιωνια κι αθελητα, σερνοντας δεκανικι.

Στερνη μου σκεψη αφηνω κι οτι δεν ξοδεψα ως τωρα
γερνει ερειπιο στου χρονου την αποσταση, φθειρεται
η αντοχη μας παγιδευμενη στην θανασιμη αιωρα
που καθε νυχτα ενα με το νου μας γινεται.

Ας υποθεσουμε λοιπον κι ας ξεχαστουμε παλι
τι θα σημαινει αλλωστε ακομα μια ηττα
γρηγορα θαρθει ο καιρος να παρουν την σκυταλη
οσοι πιο πριν επιστεψαν,οσοι πιο πριν ποθησαν....

Ξημερωματα αλλαξες ανασα και πλευρο σαν να γυρευες να αποφυγεις το μοιραιο πυρετο.Μηχανηματα μετραγαν ανασες και σφυγμο κι απ τα ματια σου εσβηνε αργα το βλεμμα το ζεστο.

Ξημερωματα σηκωσες το χερι το δεξι και μου φανηκε οτι γυρευες και συ να φυγεις απο κει.Και μου φανηκε αδεια η ζωη μου και μιση και η ελπιδα μου ενα ερημο νησι που παει να βυθιστει.

Ξημερωματα αλλαξες ανασα και πλευρο σα να γυρευες να αποφυγεις το μοιραιο πυρετο.

Σε αγκαλιασα περασες το χερι στο λαιμο,ξημερωματα απ του πονου τον καημο σ ΑΝΤΙΟ παντοτινο....................10/7/05

Ο χρονος της συλληψης περασε ανελπιστα ταχυς.Τα μωρα μας βουβαθηκαν μπροστα στην ανεκπληρωτη υποσχεση.Τα ταξιδια και οι ξενοι τοποι μας μεταμορφωσαν πριν ακομα ολοκληρωτικα σχηματιστουμε.
Οι αποστασεις και ο χρονος επαληθευουν πως τιποτα δεν γεννηθηκε για να παραμεινει.
Ακομα στις γωνιες εχει μεινει λιγη σκονιτσα απ το ξετιναγμα των αναμνησεων.Ο γυρισμος ειναι επωδυνος γιατι ξεσκεπαζει την πραγματικοτητα που οσο κι αν θελουμε δεν μπορουμε να αποφυγουμε.
Στα χναρια που προ καιρου αφησαμε πατησαν αλλοι νεωτεροι,με καινουργια ονειρα,καινουργιες ελπιδες,καινουργιες ουτοπιες.
Εμεις απομειναμε μοναχοι-ο καθενας στο κοσμο του-τους κοιταζουμε και δακρυζουμε στην θυμηση μας.

'The hand that wrote this letter sweeps the pillow clean,so rest your head and read a treasured dream.
I m not quite sure what youre supposed to do,so i ll just write some love to you..'
fatheras...