Ωρες που βαλτωνουν στην αποπνικτικη ατμοσφαιρα του καλοκαιριατικου δειλινου της πολης.Ωρες που στεκονται ακινητες στην ακρη της αυλης.Εκει που οι χαρες και οι φωνες τυλιγονταν στα κλαδια του γιασεμιου και των γερανιων.Εκει που η ζωη μπαινοβγαινε απ τα ανοιχτα παραθυρα και τις γρυλλιες των παντζουριων.
Τωρα το γερικο σκαμνι στεκει μονο του στην ακρη της σκαλας.Τωρα τα μανταλακια κρεμονται στην μοναξια της απλωστρας.Τωρα το γιασεμι χαθηκε μυστηριωδως ενα χαραμα λες και το ρουφηξε πισω η γη που το ανεθρεψε.Τωρα τα γερανια γερνουν βουβα στην ακρη του παρτεριου.Τωρα το φως της εξωπορτας χανει την λαμψη του συμπαραστεκομενο στην ολη θλιψη.Τωρα δεν ακουω τα βηματα στο χωλ.Τωρα δεν μπαινω πια απ την πορτα χωρις κλειδι.Τωρα δεν στεκομαι την νυχτα σιωπηλος μπροστα στα κλειστα παραθυρα.Τωρα δεν θελω να ξερω ουτε να μαθω πια αλλα.Θελω να στεκομαι και γω αναμεσα τους, φιγουρα που προσπαθει με σπασμωδικες κινησεις να επαναφερει την ζωη.Εκει ως την ακρη του χρονου,ως το τελος του φοβου για το τελος,ως τοτε που δεν θαναι πια.........