Κι ερχεται η νυχτα,αργα,νωχελικα,σαν σε αργη κινηση,σκεπαζει την πολη,σκεπαζει τους ανθρωπους,σκεπαζει τις μνημες και τις σκεψεις.
Και βαθεια μεσα απ τα εσωτερα του νου αξαφνα οι σποροι της ανησυχιας ξεπροβαλλουν τα βλασταρακια τους, και ανοιγουν δειλα τα πρωτα φυλλαρακια τους, προετοιμαζοντας το μυαλο για την μεγαλη ανθοφορια.Κι ο νους γονιμος σε τετοιου ειδους πραξεις φλερταρει με τους ανθους δινοντας το εναυσμα για την καρποφορια.Δεν χρειαζεται πολυς χρονος για να εκτιναχθουν ολα στο ζενιθ.Δεν χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια για να γινουν οι σποροι βλαστοι,οι βλαστοι λουλουδια και τα λουλουδια καρποι.Και μεσα στην αργη νωχελικη νυχτα ο πανικος μετατρεπει την ησυχια σε εφιαλτη.Και το σωμα αλλαζει και αγριευει,αυξανει τους σφυγμους της καρδιας του,διαστελλει τις κορες των ματιων του,σφιγγει τους μυς και επιταχυνει τους ρυθμους.Καμια εσωτερικη λειτουργια δεν ειναι ικανη να αποτρεψει την αντιστροφη μετρηση.Το μυαλο δημιουργει φανταστικες εικονες αναρτωντας στο συνειδητο εκεινα που το υποσυνειδητο προσταζει.Κι ολα μοιαζουν να βρισκονται στο χειλος του γκρεμου χωρις καμια ελπιδα σωτηριας.Και το βλεμμα στρεφεται τριγυρω προσπαθωντας να αντλησει εικονες που θα κατευνασουν τον πανικο,που θα επαναφερουν την γαληνη,που θα ισορροπησουν την ασυμμετρια..............
Η συνειδητοποιηση του ψευδους συναγερμου ερχεται σαν λυτρωση για το καταπονημενο μυαλο και σωμα,αφαιρωντας παρηγορητικα τους παραγινομενους καρπους της ανησυχιας και επαφεροντας την ομαλοτητα και την φυσιολογικη ροη του χρονου.Εις αναμονην παντα της επομενης φορας.....

es dificil......

Es dificil creer que el destino del hombre sea tan bajo que le lleve a nacer solo para morir...

στα συνορα του εφιαλτη...

He llorado viendo el dolor del matador cuando supo que su mejor amigo y su novia se habian escapado con su coche,he llorado tambien viendo el toro sabiendo que iva a morir,sabiendo de los grandes muertes que llegan al final los toros en sus trampas que se llaman plazas......

............

Έχουμε τα πάντα. Κάθε μέρα βλέπουμε χιλιάδες πράγματα, διαβάζουμε και ακούμε για άλλα τόσα και επιλέγουμε ορισμένα απο αυτά. Και κάθε μέρα που περνά βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο που ήμαστε και χτες.
Πέσαμε με τα μούτρα στο σύνθημα του σήμερα και καταναλώνουμε με μανία. Αγοράζουμε το τζιν της λαμπερής επωνυμίας, τη ζώνη “που θα βγάλει μάτια”, το νέο κινητό “για να είναι της εποχής” και την τσάντα - επένδυση (!).
Την επομένη μέρα ξαναβυθιζόμαστε στο κενό μας. Και προσπαθούμε να αγοράσουμε το είναι μας.
Σέρνουμε από βιτρίνα σε βιτρίνα την τρέντι εικόνα μας και ψάχνουμε να αγοράσουμε αυτό που θα καλύψει την έμο ψυχή μας.
Θέλουμε να έχουμε αξία. Και ξέρουμε καλά πως να την αποκτήσουμε.
Οι γυναίκες από τα πέντε τους ονειρεύονται να γίνουν Μπάρμπι στη θέση της Μπάρμπι. Την ζηλεύουν για το σώμα, την ομορφιά, το αυτοκίνητο, το σπίτι με το τζιακούζι και τις πλαστικές της φίλες.
Αυτό είναι το σύνδρομο της Μπάρμπι: του πλαστικού Παράδεισου και των πλαστικών σχέσεων.
Είναι το ίδιο σύνδρομο που οδηγεί σήμερα κάθε γυναίκα να μη χάνει επεισόδιο του Sex and the City. Ο πλαστικός Κεν και οι πλαστικές φίλες απεκτησαν ονοματεπώνυμο:Mr Big, Μιράντα, Σαμάνθα και Σαρλότ.
Είναι το ίδιο σύνδρομο που έφερε και τις πλαστικές κάρτες.
Αγοράζω, αγοράζεις , αγοράζουμε - Δίνουμε και παίρνουμε αξία καθημερινά. Με πλαστικά χαμόγελα,πλαστικές σχέσεις, πλαστικές ανάγκες.
Ε, πως να το κάνουμε;
“Σ΄αυτό τον κόσμο που ζούμε τον σακάτικο, είθιστε να δολοφονούν το αληθινo...