Πουναι τα χρο...πουναι τα χρονια τα παλια
πουναι οι καιροι.....πουναι οι καιροι εκεινοι........

Στα χερια της μητερας μου κοιμοταν ο πατερας μου
και η ζωη ξημερωνε στα παιδικα μου ματια...
δε μιλαγε μα δακρυζε στην πρωτη καλημερα
λογια ειναι τα δακρυα κρυμμενα στο κορμι....
Στους ουρανους αρμενισε και το σακκακι ανεμισε
καιρος παει που εφυγε μα εγω τον περιμενω......

In the autumn of my madness which in coming wont be long
for the nights are now much darker and the daylights not so strong
and the things which i believed in are no longer quite enough
for the knowing is much harder and the goings getting rough.........

Στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε......back to Athens.....