Ο χρονος της συλληψης περασε ανελπιστα ταχυς.Τα μωρα μας βουβαθηκαν μπροστα στην ανεκπληρωτη υποσχεση.Τα ταξιδια και οι ξενοι τοποι μας μεταμορφωσαν πριν ακομα ολοκληρωτικα σχηματιστουμε.
Οι αποστασεις και ο χρονος επαληθευουν πως τιποτα δεν γεννηθηκε για να παραμεινει.
Ακομα στις γωνιες εχει μεινει λιγη σκονιτσα απ το ξετιναγμα των αναμνησεων.Ο γυρισμος ειναι επωδυνος γιατι ξεσκεπαζει την πραγματικοτητα που οσο κι αν θελουμε δεν μπορουμε να αποφυγουμε.
Στα χναρια που προ καιρου αφησαμε πατησαν αλλοι νεωτεροι,με καινουργια ονειρα,καινουργιες ελπιδες,καινουργιες ουτοπιες.
Εμεις απομειναμε μοναχοι-ο καθενας στο κοσμο του-τους κοιταζουμε και δακρυζουμε στην θυμηση μας.