Καποιες μερες του Σεπτεμβρη

Ξετυλιγονται μερες που δεν εχουν πραγματικη σημασια,μερες που δεν χρειαζεται να περνουν αλλα ουτε και να μενουν.Ολοι θελουν να φευγουν μακρια,ολοι θελουν.........
Μεσα στην φαινομενικη ησυχια τα προσωπα αλλαζουν σχημα και υφη κι υστερα ξαφνικα ξαναγινονται και παλι γνωριμα και οικεια.Η θερμοκρασια αλλαζει κι αυτη ψυχραινοντας τον αερα,φτιαχνοντας την αισθηση της εγκαταλειψης και της ερημιας.
Στην ατμοσφαιρα πλανιεται μια πικρη γευση, απομειναρι του καλοκαιριου που περασε,και τα χναρια αυτων που διεσχισαν την αμμουδια σβηνουν κατω απ το χειμεριο κυμα.Τα φαντασματα των θερινων νυχτων ακομα στεκουν στις ακρες απ τα κλειστες αυλες και τα γελια τους στοιχειωνουν τις ερημες πλατειες.
Αηχες στιγμες κλεινουν μεσα τους την οδυνη που τα λαθη και οι ενθουσιασμοι γεννησαν σε ανυποπτο χρονο.Δεν εχω και δεν ξερω που να απευθυνω τον λογο,σε ποιον να ζητησω ευθυνες,απο ποιους να αφαιρεσω και σε ποιους να προσθεσω,πως να εγκλιματισω το σωμα και την ψυχη σε μερη που δεν υφιστανται πια.
Τελος εποχης αλλα και τελος ενοχης, ετσι απλα κι ανωδυνα.Ο χωρος και ο χρονος ειναι το φιασκο που επωμιζομαστε καθε φορα που αναθεωρουμε τα πεπραγμενα.
Ας μαθουμε επιτελους να μην ξερουμε πριν να μαθουμε,να μην θελουμε πριν να εχουμε και να μην ποθουμε πριν να γνωρισουμε............