Μπορει μια νυχτα σ ενα πελαγο βαθυ
ο νους μου παλι διχως λογο να βουλιαξει,
κι αυτη η λυπη που εχει μεσα μου απλωθει
να βρει λιμανι στην σιωπη κι εκει ν αραξει.....................

Δακρυ στο δακρυ γιναν ξανα οι νυχτες παγερες,
αδικα στο κοσμο ειν μοιρασμενες οι χαρες..........

My time's been taken with taken my time
by making my mind up to make up my mind.......

Καθε Τεταρτη ενα ταξιδι στις θαλασσες της Jazz/Reggae/Latin/Rock/Blues & Ethnic μουσικης.Στην γεφυρα του Β-cuti(Βρυουλων & Τρυπιας 33-Ν.Φιλαδελφεια)ο Markos ex amorgou(advanced listeners only)

You cant lose what you aint never had.....

Πουναι τα χρο...πουναι τα χρονια τα παλια
πουναι οι καιροι.....πουναι οι καιροι εκεινοι........

Στα χερια της μητερας μου κοιμοταν ο πατερας μου
και η ζωη ξημερωνε στα παιδικα μου ματια...
δε μιλαγε μα δακρυζε στην πρωτη καλημερα
λογια ειναι τα δακρυα κρυμμενα στο κορμι....
Στους ουρανους αρμενισε και το σακκακι ανεμισε
καιρος παει που εφυγε μα εγω τον περιμενω......

In the autumn of my madness which in coming wont be long
for the nights are now much darker and the daylights not so strong
and the things which i believed in are no longer quite enough
for the knowing is much harder and the goings getting rough.........

Στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε......back to Athens.....

We sailed for parts unknown to man,where ships come home to die
no lofty peak,no fortress bold could match our captains eye
upon the seventh seasick day we made our port of call,a sand so white,and sea so blue,no mortal place at all........

And as the windshield melts
my tears evaporate
leaving only charcoal to defend
finally i understand the feelings of the few......

Τρεχαντηρακι με τα πανια σου,που ταξιδευεις γιαλο γιαλο
παρε και μενα ναρθω κοντα σου και βγαλε με στην Αμοργο....

Δεν θελω πια αλλους γιατρους κι αλλα νοσοκομεια...........

Δεν υπαρχουν αγιοι...μοναχα διαφορετικες ταριφες για τον καθενα....

i want to live,i want to give
ive been the miner for a heart of gold......

Στο μετεριζι της ανθρωπιας και στης τιμης το χρεος
εκει θα στεκω να πατω κι ας ειμαι ο τελευταιος.....

in hope we trust....
κανε κουραγιο μανα.....

Ειναι καποιες στιγμες που ασυνειδητα ισως οι απογοητευσεις δημιουργουν το εναρκτηριο λακτισμα για μια σειρα συνειδητοποιησεων, που οδηγουν στην αποκαλυψη και στην διαπιστωση του ποσο αφελης μπορει να υπηρξες και του ποσο εκτος μπορει να πορευτηκες για χρονια,διατηρωντας μια εικονα και μια πορεια που απειχε μιλια απ την πραγματικοτητα.Κι ειναι τοσο δυνατο το συναισθημα μετα απο τετοιες στιγμες που αναρωτιεται κανεις που και πως θα μπορεσει ξανα να στηριξει
την καινουργια πορεια του οταν εκ των πραγματων καθε βαση και καθε δεδομενο εχει καταρριφθει.
Η ζωη αλλαζει διχως να κοιταζει την δικια σου μελαγχολια.....

Kαθως ο καιρος κυλα σπασμωδικα,αλλοτε γρηγορα κι αλλοτε απελπιστικα αργα,καθως οι μερες εναλλασονται με ατακτες ισορροπιες,εν μεσω παραξενων εναλλαγων στην διαθεση αλλα και στην προδιαθεση,καθως οι φωνες και οι μνημες με μικρες διαφορες ξαναφερνουν στον νου γεγονοτα που η θυμιση τους αναστατωνει το κεντρικο νευρικο συστημα,γεγονοτα που σημαδεψαν και καταρρακωσαν,εν μεσω κορμιων αλλα και προσωπων που συνοψιζουν την προσπαθεια αποφυγης τους,σε απροσμενες στιγμες,ανυποψιαστα,ξαφνικα,αναπαντεχα,με τεραστιες επιπτωσεις αλλα και με αναλαμπες διαπιστωσεων,χωρις καμια ξεκαθαριση και χωρις καμια εξηγηση,μπερδεμενα αλλα και ξεκαθαρα,αμφιβαλλοντας αλλα και με σιγουρια,ασπρο και μαυρο,αγαπη και μισος,αληθεια και ψεμμα,απατη και τιμιοτητα,πιστη και προδοσια,εδω και εκει,μεσα και εξω,πανω και κατω,μπροστα και πισω,με εκστατικη αντιμετωπιση της πραγματικοτητας αλλα και με πληρη συνειδηση της αληθειας,βαδιζω και πορευομαι,πεφτω και σηκωνομαι,ξυπνω και κοιμαμαι,σχεδιαζω και απορριπτω,θυμαμαι και ξεχνω,βεβαιωνομαι και αμφιβαλλω,ειμαι και δεν ειμαι,αιωρουμενος και
απειλουμενος απ οτι μεχρι τωρα φαινοταν ανυπαρκτο και εξωπραγματικο,με τα φαντασματα να εμφανιζονται απροσκλητα σε οποιαδηποτε στιγμη της μερας,με τις μορφες να αντιπαλευουν τις ψυχες,με τις ψυχες να παραμορφωνουν τις στιγμες,ως
διαττων αστερας στο γαλαξια της νοητικης μου ισορροπιας,ως μια μαυρη τρυπα στο ψυχικο μου στερεωμα,ως ακραιο καιρικο φαινομενο στο κλιμα του μυαλου μου,ως τεκτονικη πλακα τελος που μετατοπιστηκε παρασερνοντας μαζυ της καθε οικοδομημα που δημιουργηθηκε μεσα μου,ως ενας εφιαλτης που ξερριζωνει σε καθε του εμφανιση οσα μπορει ενα ανθρωπινο μυαλο να θεωρησει δικα του.............................

Ο μοναχος ο ανθρωπος οταν γλεντουν οι αλλοι
ντρεπεται πουναι μοναχος και στην χαρα φαλτσαρει......

Zωη πισω απ τον ανεμοθωρακα,νυχτες κιτρινων δρομων και ερημων λεωφορων,
ζωη πισω απ τον ανεμοθωρακα,μερες μποτιλιαρισματων και εκνευρισμου,
ζωη πισω απ τον ανεμοθωρακα,ζωη χωρις και με,ζωη μ ενα καινουργιο στιγμα.......

Ποια προσδοκια με παθος ατενιζω
στις ψευδαισθησεις καθε παροχης
ο κοσμος βρωμικος καπνος που τον καπνιζω
και εκτιση καθημερινης ποινης
να ξημερωνω μοναχος,να μουρμουριζω.......

Αποσιωπωντας οσα η καρδια επιτασσει,ευνουχιζοντας οσα το συναισθημα επιφερει
και φιμωνοντας οσα η ψυχη λαχταρα, απλως καταφερνεις να ζεις κατω απο ενα
καθεστως απολυτης αδιαφοριας, οπου τιποτα δεν εχει ουσιαστικη ροη και εξελιξη,και
οπου κανεις δεν μπορει να μετατρεψει την απογοητευση σου σε ικανοποιηση.
Ασχετως των αιτιων που σε βαζουν σ αυτην την διαδικασια, το αποτελεσμα δεν θαναι
ποτε αυτο που επιδιωκεις λειτουργωντας τοιουτοτροπως, εν αντιθεση θα διαιωνιζεται
εντος σου η αναγκη να εκφρασεις στο μεγιστο βαθμο οσα με τον χρονο πολλαπλασιαζονται και γιγαντωνονται,οσα με το χρονο ριζωνουν βαθεια στην ψυχη σου.
Καθε ψευδης παρουσιαση πως ολα ειναι ενταξει και πως ξεπεραστηκαν, θαναι μια ακομα
φαρσα του συνειδητου απεναντι στην πραγματικοτητα του υποσυνειδητου.
Κανενα αιωνιο δικαστηριο δεν θα σε συγχωρεσει που λησμονησες,που εγκατελειψες,που
αφεθηκες στην ληθη και στην πλαστη προβολη πως ολα αλλαξαν και δεν υποφερουν πια.
Καμια δικαιολογια δεν θα ευσταθει οταν ο καιρος θα ζητησει το αντιτιμο του για οσα χαθηκαν και καμια επιγεια δυναμη δεν θαχει την ικανοτητα να σε ανασυρει απ τον μυχο
που θαχεις εγκλωβιστει..................ειθε να μην βρεθεις ποτε εκει.............

Το ταξιδι απλα προσθετει καινουργιες εικονες σε μια οθονη που εχει απο καιρο καψει τα pixel της,σε μια οθονη που αναπροσαρμοζεται προσπαθωντας να αποκτησει επικοινωνια ξανα με τον κεντρικο server,σε μια οθονη που προβαλλει σπασμωδικα play back θετοντας
σε κινδυνο τις παρουσες προβολες,μεγαλωνοντας την πιθανοτητα αντικαταστασης της με
μια καινουργια.
Σε πραγματικο χρονο το μεγεθος και η διαυγεια ανακτουν την προηγουμενη τους αποδοση
αλλα στην περιπτωση επαναληψης χανονται οι οποιες λειτουργιες.Καθε τεχνικη υποστηριξη
μοιαζει αδικος κοπος ομως οταν οι οθονες παλιωνουν σκοτωνουν τις μνημες κι οταν σκοτωνεις τις μνημες ειναι σαν να σκοτωνεις ανθρωπους.........

Ερημοι δρομοι,αδειοι λεωφοροι,σβηστα φαναρια,μοναχικα ταξι,
χιονισμενα βουνα,ροδες που αγωνιζονται να καλυψουν τα χιλιομετρα,
ημιφωτιστα ταμπλο και κοντερ που καταγραφουν την πορεια.
Νυχτα που κυλα μετουσιωνοντας την ανοχη σε ελξη,την αναγκη σε απολαυση και τον φοβο σε πονο.Απ τις σκοτεινες στροφες ξεπροβαλλουν
τα φαντασματα της πολης που κοιμαται, περιμενοντας το ξημερωμα μιας ακομα βδομαδας,το ξεκινημα μιας ακομα διαδρομης που θαχει και παλι
την ιδια καταληξη.
Πισω απ το βρωμικο παρμπριζ του αυτοκινητου διαγραφονται αχνα οι μνημες, που με την πρωτη ευκαιρια σμιγουν κι αυτες με τα φαντασματα
και λικνιζονται ειρωνικα χαμογελωντας μου ξανα.
Παιρνω τελικα τον δρομο της επιστροφης αδιαφορωντας για την ανεντιμη προσπαθεια τους να με παρασυρουν ξανα στον στροβιλο των αναμνησεων, και οπως γλυστρω πανω στην ασφαλτο ξεγελω τον εαυτο μου κανοντας ταχα πως ειμαι νικητης σ αυτην την μαχη,πως ειμαι θριαμβευτης σ αυτην
την παλη του παροντος εναντια στο παρελθον............

Ξερω χιλιους τροπους να σωθω μα....κανενας τους δεν μου ταιριαζει.

I got a rescue spaceship for any shipwrecker in the wrong planet
and i think my spaceship knows which way to go....cause planet earth is blue
and theres nothing i can do.......

Κι ολο ερχονται οι μερες και περνουν, σφραγιζοντας ανεξιτηλα σκεψεις,αποφασεις,πραξεις και θεωριες.Κι αφηνουν μια πικρη γευση στο στομα που μενει καιρο τωρα
βουβο,καταπληκτο απ τα γεγονοτα,μουδιασμενο απ τις εξελιξεις και στυφο απ τις διαπιστωσεις.
Η ζωη απ εξω περνα με ιλλιγιωδη ταχυτητα και εξατμιζει στο διαβα της ολα οσα η ψυχη θελησε να κρατησει δικα της και να ενστερνιστει ως πιστευω της.Ολα οσα αγαπησε και πιστεψε,ολα οσα εκλεισε μεσα της,ολα οσα μετετρεψε απο ξενα σε οικεια.
Κι ετσι μετουσιωθηκε το θερος σε παγετο και ο ηλιος σε καταιγιδα,φαινομενικα αναιτια αλλα στην πραγματικοτητα εχοντας σοβαρους λογους που η καθημερινοτητα δεν επετρεπε να γινουν αντιληπτοι.Κι ολο ταλαντευονται στην καρδια οι λεξεις που θελουν να γινουν ηχος και να δωσουν επιτελους φωνη στο βουβο και μουδιασμενο στομα,που θελουν να γινουν λογια που θα φανερωσουν επιτελους την αληθεια,που θα αποκαλυψουν οτι κρυβει
η εικονα που φτιαχτηκε προσεκτικα για να δωσει πλαστες εντυπωσεις,για να παραπλανησει την ζωη που περνα με ιλιγγιωδη ταχυτητα και εξατμιζει ολα οσα η ψυχη μετετρεψε απο ξενα σε οικεια....................

Βγαινω στους μεγαλους δρομους μ ενα φοβο μεσ τις νυχτες
κι ολο πισω μου κοιταζω αν γυρνανε οι λεπτοδειχτες,
ολο σταματαω και βλεπω αν γυρνανε οι λεπτοδειχτες
βγαινω στους μεγαλους δρομους μ ενα φοβο μεσ τις νυχτες....

Πως με εκλεισε η ζωη μου εξω απ τα ονειρα που ειχα
τσακισε την αντοχη μου και μου εκοψε το βηχα,
βγαινω στους μεγαλους δρομους μ ενα φοβο καθε βραδυ
μηπως χασω το μυαλο μου και με φαει το σκοταδι....

Απο διπλα προσπερνανε σαν τρελλα τα μηχανακια
και τις μερες μου μετρανε τα ερημικα δρομακια,
απο διπλα προσπερνανε σαν τρελλα τα μηχανακια
και τα δακρυα μου σβηνω σαν τσιγαρα στα τασακια.

Παιξτε μπουζουκια παιξτε βιολια,μια πικραμενη ψυχη το ζητα,
παιξτε αποψε να σπασει παιδια του ξενυχτη η καρδια....

Μιλησα κρυφα με τα φαντασματα της νυχτας
και ντυθηκα ξανα το πεπλο της σιωπηλης τους μοναξιας.
Περπατησα μαζυ τους στα σοκακια
και γευτηκα την πικρα της μοναχικης βραδιας.
Ανταμωσα μορφες πουχα ξεχασει και καπνισα μαζυ τους στα σκοτεινα,
εκει που καθε ανθρωπου ξεδιπλωνονται τα παθη
και αγριευει η ψυχη και γινεται βορριας.
Το βημα μου εσυρα σε αγνωστα σκαλοπατια
με την ελπιδα πως θα βρω μια γνωριμη σκια,
ομως ξανα με ξεγελασανε τα ματια,τα ματια που σαν δυο πληγες
αιμμοραγουν ξανα.
Τωρα χαμενος στων ονειρων μου το χαρτη
αναρωτιεμαι πως τα φερνει ετσι η ζωη,
αυτοι που φυγανε να με καλουν σε παρτυ
κι αυτοι που μειναν να μου λειπουν πιο πολυ..............

After the rain has fallen
after the tears have washed my eyes
You find that i ve taken nothing,
that love cant replace in the blink of an eye...

In the attics of my life,full of cloudy dreams unreal
full of tastes no tongue can know,and lights no eyes can see
when there was no ear to hear you sang to me.......