Μιλησα κρυφα με τα φαντασματα της νυχτας
και ντυθηκα ξανα το πεπλο της σιωπηλης τους μοναξιας.
Περπατησα μαζυ τους στα σοκακια
και γευτηκα την πικρα της μοναχικης βραδιας.
Ανταμωσα μορφες πουχα ξεχασει και καπνισα μαζυ τους στα σκοτεινα,
εκει που καθε ανθρωπου ξεδιπλωνονται τα παθη
και αγριευει η ψυχη και γινεται βορριας.
Το βημα μου εσυρα σε αγνωστα σκαλοπατια
με την ελπιδα πως θα βρω μια γνωριμη σκια,
ομως ξανα με ξεγελασανε τα ματια,τα ματια που σαν δυο πληγες
αιμμοραγουν ξανα.
Τωρα χαμενος στων ονειρων μου το χαρτη
αναρωτιεμαι πως τα φερνει ετσι η ζωη,
αυτοι που φυγανε να με καλουν σε παρτυ
κι αυτοι που μειναν να μου λειπουν πιο πολυ..............