Ξαφνικες συνειδητοποιησεις

Και περασε ο καιρος που νομιζαμε οτι ολα μενουν αναλοιωτα και ακλονητα απ τον χρονο.Και καταλαβαμε οτι το περασμα της ζωης σαρωνει στο διαβα του ολα μας τα κεκτημενα και ολες μας τις κατακτησεις.Και μαθαμε να μην επαφιομαστε στην πλανη της μονιμοτητας.Και μαθαμε να μην ονειρευομαστε οτι θα μεινουν ολα εδω ετσι οπως τα γνωρισαμε.Και ειδαμε αυτα που ξεραμε να γινονται μνημες και να σκαρφαλωνουν καπου καπου νωχελικα στις ακρες του μυαλου μας για να θυμισουν και να χαθουν ξανα.Και το σημερα διωχνει το χτες,και το αυριο θα διωξει το σημερα και καθε τι θα σβηνεται και θα απομακρυνεται ωσπου να χαθει στο παρελθον.
Και μαχομεθα καθημερινως με τις μνημες σε μια αναιτια προσπαθεια να τις κρατησουμε επικαιρες.......

Μην περιμενεις να χιονισει για ναναι αργια η Δευτερα

Καθως η μερα αρχιζει

Καθως ο χειμωνας σφυροκοπα το πρωινο, οι σκεψεις αλλαζουν κατευθυνση διαρκως και απλωνονται ανεξελεγκτα διαμορφωνοντας και αλλαζοντας τις αποφασεις.Η πικρα του πρωινου τσιγαρου μπερδευεται με την στυφη γευση του υπνου στο στομα και προτρεπει για μια ακομη ανουσια μερα.Το σωμα μουδιασμενο απ το κρυο παλευει να επαναφερει σε ενεργη κατασταση τα μελη του και κινειται σπασμωδικα απ το ενα δωματιο στο αλλο.Οι πρωτες πληροφοριες στο μυαλο συνεισφερουν ετσι ωστε οι προηγουμενες αποφασεις να αλλαξουν και να ξαναγινουν υποθεσεις προς επιλυση.Και καθως η μερα προχωρα η καθημερινοτητα αρχιζει να παιρνει την θεση της και να απομακρυνει ολα οσα φανηκαν προς στιγμη περιεργα και παραξενα,ολα οσα εμοιασαν στιγμιαια οτι θα αλλαξουν,ολα οσα ο χειμωνας σφυροκοπα και απλωνει ανεξελεγκτα διαμορφωνοντας και αλλαζοντας τις αποφασεις.........

Η ζωη αλλαζει

Η ζωη αλλαζει διχως να κοιταζει την δικια σου μελαγχολια....κι ερχεται καιρος που θα αποφασισεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφησεις.

Μη!μη μου το πεις,οι παλιοι μας φιλοι μην το πεις για παντα φυγαν,τα παλια βιβλια,οι παλιες ιδεες για παντα φυγαν....γινανε παιχνιδι στα χερια των παιδιων.....

Καλη χρονια????????

Καλη χρονια και φετος λεμε και ευχομαστε.Καλη χρονια ονειρευομαστε.Καλη χρονια ποθουμε και συλλογιζομαστε.Καλη χρονια???αναρωτιομαστε.......

Ωχ!......οι γιορτες ερχονται..........

Χρονοδινη

Η δινη του αδηφαγου χρονου που αλεθει μεσα της προσωπα και πραγματα χωρις καμια διακριση και χωρις καμια αναβολη,που καταπινει ζωες και μνημες,που εξαφανιζει εκεινους που ηρθαν και αυτους που εφυγαν,η δινη του χρονου που τσαλακωσε το χαρτι της φωτογραφιας σ ενα συμβολικο παραλληλισμο των προσωπων που απεικονιζει.......

Ερημος καιρος...

Ερημος καιρος και ξαφνικη ανατροπη μεσα σε λιγα λεπτα, αναιτια και ασκοπα.Βομβαρδισμος

υποθεσεων και συμπερασματων που λιγο μετα θα ανατραπουν κι αυτα.Η πλανη των ανθρωπων ειναι η καθημερινοτητα, που θραυει και διασκορπιζει οσα χτιζονται με το περασμα του ερημου καιρου.

Το εφικτο και το ανεφικτο πλησιαζουν την διαχωριστικη τους γραμμη και κινδυνευουν να γινουν ενα.Η τερψη επαψε ναχει προτεραιοτητα και εγινε αναγκη που αν μπορει θα αποφευχθει.Κανεις δεν θα αποφυγει να καταψυχθει τελικα και να βρεθει συνωστισμενος μαζυ με τους υπολοιπους ατυχεις που καταπιαν το δολωμα..........

Ενα κακο ονειρο....

Αλλαζει νοημα το πως και το γιατι,σκληραινουν οι στιγμες και ανεξαρτητοποιουνται,λιγοστευει η αντοχη και επανερχονται τα συναισθηματα που νομιζες πως χαθηκαν και εσβυσαν στον χρονο.Απο τα λογια δεν μενει κατι που να μπορει να αντισταθμισει την οδυνη, και στο βλεμμα μεσα βαθεια, μια πικρη μελαγχολια για οσα δεν μπορουν να ξαναρθουν πια.Η ανοχη με τον καιρο μετατρεπεται σε απογοητευση, και παραδιδονται ανευ ορων οι οποιες προσπαθειες επανεκτησης των μεχρι προτινος δεδομενων.
Ομως η παραδοχη και η συνειδητοποιημενη αποδοχη της αληθειας ειναι ακομα πολυ καιρο μακρια, και παραμενουμε δεσμιοι της ελπιδας και της υποθεσης πως ολα ειναι ενα κακο ονειρο κι απο στιγμη σε στιγμη θα ξυπνησουμε................

Ματια καστανα χειλη αβαφα οσα δεν μιλουσα σου τα γραφα καθε γραμμα κι ενα ταμα


καθε λεξη πανικος της αγαπης ο
πληθυντικος
Χρονια και καημοι με δικασανε
κι οσοι αγαπουσα με χασανε
το κορμι μου φυλακη μου
κι η καρδια ισοβια
στης αναγκης τα υπογεια........
fatheras....

Συμπερασματα...

Επιλεγοντας την ληθη αποδυναμωνεις τις μνημες και ασυνειδητα ισως επαναπαυεσαι στο παρον που δεν προσφερει τα απαιτουμενα για το μελλον.Ολα κυλουν αοριστα και απροσδιοριστα ισως προς οφελος αλλα οχι προς καλυτερευση .Αιωρουμαι καθημερινα πανω απο μια αορατη παγιδα που καποια μερα θα καταφερει να με πιασει.Ο χρονος επαψε ναχει ιδιαιτερη σημασια εφοσον το περασμα του δεν φερνει τα προσδοκομενα.Μπορει να μην γινεται αντιληπτο αλλα συμβαινει.Μπορει να μην υπαρχουν διαπιστωσεις και συμπερασματα αλλα παρ ολα αυτα ειναι γεγονος.Αφησαμε την ζωη να ακολουθησει την πορεια που εκεινη επελεξε κι οχι αυτην που εμεις προσδιορισαμε.Τωρα ας υποστουμε τις αναλογες συνεπειες χωρις παραπονα και αντιρρησεις...............

Ερχονται κι αλλα καλοκαιρια........

Και φευγουν οι καιροι και πανε,κι αλλαζουν οι μερες και μικραινουν, κι οι νυχτες παλι μεγαλωνουν.Και φευγουν κι οι ανθρωποι κουβαλωντας μαζυ τους οσα περασαν και οσα δεν περασαν κι εμειναν απωθημενα και σκουληκακια να βασανιζουν εγκαρσιως το μυαλο.

Καποιες μερες του Σεπτεμβρη

Ξετυλιγονται μερες που δεν εχουν πραγματικη σημασια,μερες που δεν χρειαζεται να περνουν αλλα ουτε και να μενουν.Ολοι θελουν να φευγουν μακρια,ολοι θελουν.........
Μεσα στην φαινομενικη ησυχια τα προσωπα αλλαζουν σχημα και υφη κι υστερα ξαφνικα ξαναγινονται και παλι γνωριμα και οικεια.Η θερμοκρασια αλλαζει κι αυτη ψυχραινοντας τον αερα,φτιαχνοντας την αισθηση της εγκαταλειψης και της ερημιας.
Στην ατμοσφαιρα πλανιεται μια πικρη γευση, απομειναρι του καλοκαιριου που περασε,και τα χναρια αυτων που διεσχισαν την αμμουδια σβηνουν κατω απ το χειμεριο κυμα.Τα φαντασματα των θερινων νυχτων ακομα στεκουν στις ακρες απ τα κλειστες αυλες και τα γελια τους στοιχειωνουν τις ερημες πλατειες.
Αηχες στιγμες κλεινουν μεσα τους την οδυνη που τα λαθη και οι ενθουσιασμοι γεννησαν σε ανυποπτο χρονο.Δεν εχω και δεν ξερω που να απευθυνω τον λογο,σε ποιον να ζητησω ευθυνες,απο ποιους να αφαιρεσω και σε ποιους να προσθεσω,πως να εγκλιματισω το σωμα και την ψυχη σε μερη που δεν υφιστανται πια.
Τελος εποχης αλλα και τελος ενοχης, ετσι απλα κι ανωδυνα.Ο χωρος και ο χρονος ειναι το φιασκο που επωμιζομαστε καθε φορα που αναθεωρουμε τα πεπραγμενα.
Ας μαθουμε επιτελους να μην ξερουμε πριν να μαθουμε,να μην θελουμε πριν να εχουμε και να μην ποθουμε πριν να γνωρισουμε............

Επαληθευσεις

Στην γαληνεμενη ατμοσφαιρα του Σεπτεμβρη ξεκινουν την αναδρομη τους οσα το φετεινο καλοκαιρι εφερε, αλλαζοντας με την παρουσια τους τα δεδομενα και τις συντεταγμενες.Με την δευτερη και πιο ψυχραιμη ματια φανταζουν ανουσια και απλα,ομως το περασμα τους σημαδεψε ανεξιτηλα τις ζωες μας και τις μνημες μας.
Τωρα στην Φθινοπωρινη προσπαθεια αναθεωρησης τους αντιμετωπιζουμε δυσκολιες στην κατανοηση και παραδοχη τετοιων εξαρσεων και διαβηματων που ισως στο μελλον να επαναληφθουν με εντονοτερη διαθεση.Οταν τα λαθη δεν ακολουθουνται απο διδαχη τοτε επαναλαμβανονται ακουσιως με μεγαλυτερες συνεπειες.Ποιος επιβεβαιωνει και ποιος διασφαλιζει οτι μαθαμε απο αυτα και δεν θα τα επαναλαβουμε οταν οι συνθηκες θαναι και παλι κατα την αποψη μας καταλληλες??? Ποιος μπορει να σιγουρεψει οτι η αντιδραση μας θαναι την επομενη φορα ωριμη??? Αλιμονο σ αυτους που θα υποστουν τις συνεπειες και τα αποτελεσματα της επομενης φορας.........

Ωρες που αποφευγουν να λογαριαζονται με ρολογια,που μενουν μετεωρες σαν σταγονες της βροχης και αργα νωτιζουν το εσωτερικο μου.Ωρες που δυσβασταχτα παραμενουν εδω και δεν φευγουν να χαθουν σαν ολες τις αλλες στον χρονο,και βασανιζουν αμειλικτα και αδυσωπητα το νου και την καρδια.
Ας υπαρξει εστω και ακουσια η ποθητη απελευθερωση απ ολες τις αιτιες και τα γιατι,απ ολα τα ερωτηματα και τα ισως,απ ολα εκεινα που τιτιβιζουν εφιαλτικα στ αυτια μου.Ας ελθει η ωρα που οι ωρες θα γλυστρισουν αθορυβα μακρια......

H πεταλουδα παντα θα πεταξει
αφηνοντας στα δακτυλα την γυρη.
Θροισμα το αντιο,το χερι σου μεταξι,
κι εχαθηκες απο το παραθυρι
η πεταλουδα παντα θα πεταξει....

Και ξαφνου η ζωη φευγει,ετσι ξαφνικα,απροειδοποιητα,χωρις κανονες,χωρις γιατι και πως,χωρις την παραμικρη εξηγηση,χωρις λογο.
Ποιος οριζει τουτη την αποτομη στροφη?ποιος αποφασιζει για το τελος?ποιος αναμοχλευει κρυφα τα νηματα που θα δωσουν το σημα για το αντιο?
Γιατι ο εφιαλτης να μετατρεπεται σε πραγματικοτητα και το κακο ονειρο
σε αληθινο?γιατι?γιατι?γιατι?
Δεν υπαρχει ισομερης αποδοση,δεν υπαρχει ανιδιοτελης καταχωρηση,δεν υπαρχει ελεος ουτε συγχωρεση.Ακυρο οποιοδηποτε τολμημα ανατροπης του προκαθορισμενου.Αχρηστες οι οποιες προσπαθειες αποφυγης του.
Να ο χρονος,να ο τοπος,καμια αλλη προειδοποιηση,και να το τελος......

Ωρες που βαλτωνουν στην αποπνικτικη ατμοσφαιρα του καλοκαιριατικου δειλινου της πολης.Ωρες που στεκονται ακινητες στην ακρη της αυλης.Εκει που οι χαρες και οι φωνες τυλιγονταν στα κλαδια του γιασεμιου και των γερανιων.Εκει που η ζωη μπαινοβγαινε απ τα ανοιχτα παραθυρα και τις γρυλλιες των παντζουριων.
Τωρα το γερικο σκαμνι στεκει μονο του στην ακρη της σκαλας.Τωρα τα μανταλακια κρεμονται στην μοναξια της απλωστρας.Τωρα το γιασεμι χαθηκε μυστηριωδως ενα χαραμα λες και το ρουφηξε πισω η γη που το ανεθρεψε.Τωρα τα γερανια γερνουν βουβα στην ακρη του παρτεριου.Τωρα το φως της εξωπορτας χανει την λαμψη του συμπαραστεκομενο στην ολη θλιψη.Τωρα δεν ακουω τα βηματα στο χωλ.Τωρα δεν μπαινω πια απ την πορτα χωρις κλειδι.Τωρα δεν στεκομαι την νυχτα σιωπηλος μπροστα στα κλειστα παραθυρα.Τωρα δεν θελω να ξερω ουτε να μαθω πια αλλα.Θελω να στεκομαι και γω αναμεσα τους, φιγουρα που προσπαθει με σπασμωδικες κινησεις να επαναφερει την ζωη.Εκει ως την ακρη του χρονου,ως το τελος του φοβου για το τελος,ως τοτε που δεν θαναι πια.........

Φυσηξε αγερας.

Πρωινο διαχρονικο.

Σκορπισε η αμμος μεσα απ τα χερια μου.

Στεκομαι μοναχος αναμεσα στα χρονια στον καιρο.

Κυλησε η αμμος μεσα απ τα χερια μου στην γη.

Ετσι δα το νιωθω φευγει κι

η ΖΩΗ.........

Καθε νυχτα ο δρομος που οδηγει στην ληθη κλειδωνει τις πορτες του αφηνοντας με αντιμετωπο με τις μνημες που πολιορκουν το μυαλο.
Καθε νυχτα η πορεια προς την λυτρωση γινεται ακομα πιο δυσκολη προξενωντας μου περισσοτερες και οδυνηροτερα ανεπουλωτες πληγες.
Καθε νυχτα που περναει παντα εδω.....
Καθε νυχτα τα φαντασματα των αναμνησεων ζωντανευουν γυρω μου χωρις το παραμικρο ιχνος συμπαθειας και συμπονιας.
Καθε νυχτα οπως ολες τις νυχτες παραμενω απραγος και αγρυπνος ενω γιγαντωνονται μεσα μου οι φωνες του παρελθοντος.
Καθε νυχτα αναπολω την αυγη και εναποθετω τις ελπιδες μου στην αφιξη της.
Και καθως οι νυχτες κυλουν,ο χρονος λιγοστευει,οι δυναμεις εξαντλουνται,το κορμι κουραζεται και η ζωη περναει,κι οσα εμοιαζαν καποτε μελλοντικα τωρα εχουν γινει παρον και δυσκολα μπορουν να αλλαξουν.
Καθε νυχτα εδω στην ιδια παντα θεση,με την ιδια παντα προσμονη της αυγης..........