Χιλιαδες μνημες και χρωματα που στροβιλιζονται στα ακινητα αιγαιοπελαγιτικα νερα.Η αβεβαιοτητα της στιγμης ευκολα μπορει να μετατραπει σε μελλοντικους συνειρμους,αντιποδας σ ενα παρον που συνθλιβεται κατω απ το βαρος της αποτυχιας και της εγκαταλειψης.
Ολα παραμενουν σιωπηλα σε μια στημενη προσπαθεια να δεχτουμε το γεγονος και να προσποιηθουμε πως ετσι ειναι το σωστο και ετσι θα πορευθουμε.Και οπως χιλιαδες αλλοι πριν απο μας πεφτουμε και μεις στην παγιδα,στην ιδια παγιδα που θελει να δειχνουμε καλυτεροι,ανεξαρτητοι,απεγκλωβισμενοι και χειραφετημενοι.Ομως στην πραγματικοτητα χορταινουμε για μιαν ακομη φορα την πεινα του εγωισμου μας, παραβλεποντας το βαρος της μοναξιας που προκειται να φορτωθουμε στους ωμους, αδιαφορωντας για τις κρυες χειμωνιατικες νυχτες και τα μοναχικα δειλινα που η ψυχη θα πλαναται σαν αρπακτικο διαγραφοντας κυκλους στον αερα,αψηφωντας ολα εκεινα που μεσα στην ενταση της στιγμης φαινονται ευκολα και απλα,φαινονται αλλα δεν ειναι.