Οι φιλοι που αργησαν να επιστρεψουν,οι μερες που αργησαν ναρθουν,οι νυχτες που στερηθηκαν την αυγη,οι φωνες που σιωπησαν αναιτιως.
Εκεινοι που εφυγαν πριν προλαβουν,εκεινοι που εμειναν και δεν προλαβαινουν,αυτοι που φυγανε να με καλουν σε παρτυ κι αυτοι που μειναν να μου λειπουν πιο πολυ.
Ολες οι αδεσποτες μνημες,ολες οι στιγμες που δεν υπηρξαν,ολα οσα συντελουν στο τραυμα,ολα οσα απομειναν ορφανα και συνωστιζονται στις ακρες του μυαλου μου.
Δικαιως η αδικως εποφθαλμιουμε στην επερχομενη γιορτη που με τα χρονια θα καταντησει επετειος.Στο γεγονος που ευελπιστουμε οτι θα αλλαξει την ροη.
Και τα χρονια κυλουν προετοιμαζοντας μεθοδικα και αλανθαστα οτι ειναι προεπιλεγμενο και προκαθορισμενο.Η αδυναμια μας να μην καταληξουμε εκει στοιχειωνει τις ζωες μας και τρομοκρατει τα ονειρα μας.