Η υπαρξιακη μοναξια τυλιγει τον ανθρωπο μ ενα αορατο διχτυ,που παρ οτι αορατο δεν του επιτρεπει να ζησει και να απολαυσει τιποτα απ οτι τον περιβαλλει.
Η υπαρξιακη μοναξια πολυ πιο χειροτερη απ την μοναξια του ερημιτη,γκρεμιζει καθε ονειρο και καθε σχεδιο που πλαθεται σε στιγμες ψευτικης ευφοριας.
Η υπαρξιακη μοναξια αντιστρεφει τους ορους αντιληψης των πραγματων και δημιουργει ενα συνεχες χασμα αναμεσα στον ανθρωπο που κατεχεται απ αυτην και στους υπολοιπους.
Η υπαρξιακη μοναξια δεν ξεπερνιεται με κανενα διεγερτικο,ναρκωτικο,αλκοολ η σεξουαλικη επαφη.Ο ανθρωπος που γεννιεται μ αυτην ειναι καταδικασμενος να ζησει μονος του γιατι οι οποιες προσπαθειες να βρει ταιρι καταληγουν σε αποτυχια.
Η υπαρξιακη μοναξια ειναι ο πονος εκεινος πουρχεται αργα την νυχτα στο αδειο δωματιο του ξενοδοχειου,στο κρυο αφιλοξενο κελλι,στο μισοσκοτεινο βαγονι μεταμεσονυχτιου τραινου,στο τελευταιο καθισμα του βραδινου λεωφορειου,στην μοναχικη βολτα τα ξημερωματα,στο τελευταιο φως του ηλιοβασιλεματος,στην καθε στιγμη τελος που ο ανθρωπος συνειδητοποιει την υπαρξη του.
Η υπαρξιακη μοναξια ειναι η αληθεια της ζωης μας που σκοπιμα και με οποιονδηποτε τροπο προσπαθουμε παντα να κουκουλωσουμε.............